کاوش موضوع نظریه بهینگی

نظریه بهینگی یک الگوی زبان‌شناختی بر پایه این فرضیه است که صورت‌های زبانی ناشی از تعامل میان محدودیت‌های متقابل و متضاد هستند. این نظریه در روند تکوین دستور زایشی توسط آلن پرنس و پل اسمولنسکی پدید آمد و سپس توسط پرنس و جان مک‌کارتی گسترش یافت. این نظریه بیشتر در حوزه واج‌شناسی به کار می‌رود، اما در سایر حوزه‌ها مانند نحو، معنی‌شناسی و کاربردشناسی نیز کاربرد دارد. دو محدودیت در این نظریه مورد بررسی قرار می‌گیرند: محدودیت نشانداری و محدودیت وفاداری. هرچند از بهینگی به یک نظریه تعبیر می‌شود، بهینگی یک نظریه زبانی نیست. بهینگی روشی در تفسیر محدودیت‌هاست که می‌تواند به عنوان ابزاری در نظریه‌های زبانی به‌ کار رود. منطق اصلی بهینگی بر این فرض استوار است که محدودیت‌ها را نمی‌توان به صورت صفر-و-یکی تفسیر کرد؛ بلکه محدودیت‌ها براساس رابطه‌شان با یکدیگر رتبه‌بندی می‌شوند. این نوع ساخت سلسله‌مراتبی موجب می‌شود محدودیت‌های دارای رتبه پایین‌تر له محدودیت‌های دارای رتبه بالاتر نقض شوند.... بیشتر در ویکی پدیا